وبلاگ شخصی مهران مافی

برای آرزوهای محال خویش می گریم

اگر اشکی نماند در خیال خویش می گریم

شب دل کندنت می پرسم آیا باز خواهی گشت؟

جوابت هرچه باشد بر سوال خویش می گریم

نمی دانم چرا اما به قدری دوستت دارم

که از بیچارگی گاهی به حال خویش می گریم

اگر جنگیده بودم لااقل حسرت نمی خوردم

ولی من بر شکست بی جدال خویش می گریم

نمی گریم برای عمر از کف رفته ام اما

برای آرزوهای محال خویش می گریم...‌

یادم باشد که روز و روزگار خوش است و همه چیز رو به راه است

و تنها دل ما دل نیست.....

اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

به حقیقت آدمی باش وگرنه مرغ باشد

که همین سخن بگوید به زبان آدمیت

اگر این درنده خویی ز طبیعتت بمیرد

همه عمر زنده باشی به روان آدمیت

رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند

بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت

نه بیان فضل کردم که نصیحت تو گفتم

هم از آدمی شنیدیم بیان آدمیت

ما حسرت یک خنده ی دنباله داریم ...