وبلاگ شخصی مهران مافی

گیرم تمام شهر پر از سرمه ریز ها

خالی شده است مصر دلم از عزیزها

داش آکل و سیاوش و رستم تمام شد

حالا شده ست نوبت ابرو تمیزها

دیگر به کوه و تیشه و مجنون نیاز نیست

عشاق قانعند به میخ و پریزها

دستی دراز نیست به عنوان دوستی

جز دست های توطئه از زیر میزها

دل نیست آنچه جز به هوای تو می تپد

مجموعه ایست از رگ و اینجور چیزها

خانم بخند که نمک خنده های تو

برعکس لازم است برای مریض ها

چون عاشقم و عشق بسان گدازه داغ

پس دست میزنم به تمامی چیزها

اصلا قبول حرف شما ، من روانی ام

من رعد و برق و زلزله ام ، ناگهانی ام

این بیت های نفس گیر شعله خیر

داغ شماست خیمه زده بر جوانی ام

رودم ، اگرچه بی تو به دریا نمی رسم

کوهم ، اگرچه مردنی و استخوانی ام

من کز شکوه روسری ات کم نمی کنم

من ، این منِ غبار ، چرا می تکانی ام؟

بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز

این سر ، که سرشکسته نامهربانی ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست

از بعد رفتنت گل ابرو کمانی ام

شاعر شنیدنی ست ولی دست روزگار

نگذاشت این که بشنوی یا بخوانی ام

این بیت آخر است ، هوا گرم شد بخند

من دوست دار بستنی زعفرانی ام

با من برنو به دوش یاغی مشروطه خواه

عشق کاری کرده که تبریز می سوزد در آه

بعدها تاریخ می گوید که چشمانت چه کرد

با من تنهاتر از ستارخان بی سپاه

موی من ماننده یال اسب مغرورم سپید

روزگار من شبیه کتری چوپان سیاه

هرکسی بعد از تو من را دید گفت از رعد و برق

کنده پیر بلوطی سوخت ، نه یک مشت کاه

کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود

یک نفر باید زلیخا را بیاندازد به چاه

آدمیزاد است و عشق و دل به هرکاری زدن

آدم ست و  سیب خوردن ، آدم ست و اشتباه

سوختم دیدم قدیمی ها چه زیبا گفته اند

«دانه فلفل سیاه و خال مه رویان سیاه»

شانه ات را دیر آوردی سرم را باد برد

خشت خشت و آجر آجر ، پیکرم را باد برد

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند

نیمم آتش سوخت و نیم دیگرم را باد برد

از غزل هایم فقط خاکستری مانده به جا

بیت های روشن و شعله ورم را باد برد

با همین نیمه ، همین معمولی ساده بساز

دیر کردی نیمه عاشق ترم را باد برد

بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت

وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد

حامد عسکری

دوست می دارم من این نالیدن دلسوز را

تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست

بر زمستان صبر باید ، طالب نوروز را

عاقلانِ خوشه چین از سِرِ لیلی غافلند

این کرامت نیست ، جز مجنون خرمن سوز را

عاشقان دین و دنیاباز را خاصیتیست

کان نباشد زاهدانِ مال و جاه اندوز را

سعدیا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست

در میان این و آن ، فرصت شمار امروز را

مثل آن چایی که می چسبد به سرما بیشتر

با همه گرمیم ، با دل های تنها بیشتر

درد را با جان پذیراییم و با غم ها خوشیم

قالی کرمان که باشی ، می خوری پا بیشتر

هر شب عمرم به یادت اشک می ریزم ولی

بعد حافظ خوانی شب های یلدا بیشتر

رفته ای اما گذشت عمر تاثیری نداشت

من که دلتنگ توام امروز ، فردا بیشتر

زندگی تلخ است ، از وقتی که رفتی تلخ تر

بعض جانکاه است ، هنگام تماشا بیشتر

هیچکس از عشق ، سوغاتی بجز دوری ندید

هرچقدر یعقوب تنها شد ، زلیخا بیشتر

بر بخار پنجره یک شب نوشتی : عاشقم

خون شد انگشتم بر آجر حک کنم : ما بیشتر...

هر چه در گوش زمین و آسمان گفتم نشد

من مگو های دلم را با جهان گفتم نشد

از دل جا مانده در آوار تنهایی نگفتم

از تو گفتم ، از تو خواندم

از شب بالا بلند گیسوانت

گریه کردم ، تن به تن با خاطرات ناگهانت ، بی بهانه

از تو دور و بی تو نزدیکم به پایانی که دیگر گفتنی نیست

جز برای گم شدن در یاد تو این قصه از سر گفتنی نیست...

از درد ترک خورده و از زخم کبودیم

کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیم

او می رود و هر وجبش لاله و نسرین

ما سنگ تر از سنگ ، همانیم که بودیم

ما عزتمان بسته به این است بسوزیم

با داغ عزیزیم که خاکستر عودیم

تن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته است

از غیرتمان بود ، نوشتند حسودیم

پیگیر پریشانی ما دیر به دیر است

دلتنگ به یک خنده ی او زود به زودیم

بر سقف اگر رُستن قندیل فراز است

ما نیز همانیم ، فرازیم و فرودیم

بعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغم

آمد ببرد آنچه ز تو تازه سُرودیم...

کلام تلخ ولی صادقانه را بپذیر

بهانه است؟ چه بهتر ، بهانه را بپذیر

چو برده ای که امیدش به روز آزادیست

صبور باش و به تن تازیانه را بپذیر

کسی برای ابد با کسی نمی ماند

زمانه است رفیق ، زمانه را بپذیر

خورده ام ، نوشیده ام

چند نفری را دوست داشته ام

کمی اعتراض کرده ام

کمی زندگی کرده ام

کمی دیگر نیز زندگی خواهم کرد ....

برای آرزوهای محال خویش می گریم

اگر اشکی نماند در خیال خویش می گریم

شب دل کندنت می پرسم آیا باز خواهی گشت؟

جوابت هرچه باشد بر سوال خویش می گریم

نمی دانم چرا اما به قدری دوستت دارم

که از بیچارگی گاهی به حال خویش می گریم

اگر جنگیده بودم لااقل حسرت نمی خوردم

ولی من بر شکست بی جدال خویش می گریم

نمی گریم برای عمر از کف رفته ام اما

برای آرزوهای محال خویش می گریم...‌

اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

به حقیقت آدمی باش وگرنه مرغ باشد

که همین سخن بگوید به زبان آدمیت

اگر این درنده خویی ز طبیعتت بمیرد

همه عمر زنده باشی به روان آدمیت

رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند

بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت

نه بیان فضل کردم که نصیحت تو گفتم

هم از آدمی شنیدیم بیان آدمیت

هرچیزی که طلا باشد برق نمی زند

همه کسانی که سرگردان هستند گم نشده اند

چیزهای قدیمی که نیرومند باشند از ریخت نمی افتند

یخبندان به ریشه های عمیق نمی رسد

آسمان تو چه رنگ است امروز؟

آفتابی است هوا؟

یا گرفته است هنوز؟

من در این گوشه که از دنیا بیرون است

از بهاران خبرم نیست

آنچه میبینم دیوار است

نفسم می گیرد

که هوا هم اینجا زندانی ست

هر چه با من اینجاست ، رنگ و رخ باخته است

...

تو بخوان نغمه ناخوانده ی من

ارغوان شاخه همخون جدا مانده من

سلام ای غرابت تنهایی

اتاق را به تو تسلیم میکنم

چرا که ابرهای تیره همیشه پیغمبرانِ آیه های تازه ی تطهیرند

و در شهامت یک شمع راز منوری است که آن را

آن آخرین ، آن کشیده ترین شعله ، خوب میداند

ایمان بیاوریم

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد

ایمان بیاوریم به ویرانه های باغ های تخیل

به داس های واژگون شده ی بیکار

و دانه های زندانی

نگاه کن که چه برفی میبارد.

شاید حقیقت آن دو دست جوان بود.

آن دو دست جوان که زیر بارش یکریز برف مدفون شد.

و سال دیگر ، وقتی بهار با آسمان پشت پنجره هم خوابه میشود

و در تنش فوران میکنند فواره های سبزِ ساقه های سبک بار

شکوفه خواهد داد ای یار

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد....

وقتی دنیا به فکر تسخیر فضا بود 

ما به این می اندیشیدیم که انگشتر عقیق در کدام انگشت ثواب بیشتری دارید.

این جغرافیا نیست که جهان سومی بودن را تعیین میکند ، آدمها هستند که آن را میسازند

 گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک

( وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ )

سلام.

ما دیگه داریم میریم سربازی.

19 دی ماه 1397 تاریخ اعزامم هست. یعنی 5 روز دیگه.

خاطرات سربازی ام رو هم میخوام اینجا بنویسم. فعلا تا امروز که 14 دی هست دفترچه ام نیومده.

رفتم پلیس +10 گفت اگه تا سه چهار روز مونده به اعزام دفترچه نیومد بیا اینجا تا بگم کجا افتادی.

فعلا باید منتظر بمونیم ببینیم چی میشه 

این کیه که قد آینه عکسشو زدن به دیوار

چقدَر شبیه من نیست، نه خدایا منم انگار

اگه این منم که ما رو، چه به این همه اشاره

با کی اشتباه گرفتی، من نه ماهَم نه ستاره

چشمتو رو آینه وا کن، واسه ماه ستاره کم نیست

اون که آرزوشو داری، حتی قَد خودتم نیست

نمی دونم خیلی از ما، نقشمون تو قصه چی بود

اگه رو می شد دلامون، اگه این شب،شیشه ای بود

دیگه جز شب چی می تونه، سایه ی هر دوی ما شه

اگه تصویر ستاره، پشت پرده این نباشه

عینک خیال و وهمو، از رو چشم قصه بردار

من همینم که می بینی، نه اون عکسای رو دیوار

..........

ســــیــکـتـــیــر کردن بعضــــی ها از زنــدگیــــم

اولین ســـین ســـفره ی هفـــت ســیــن امــسـال مـــنه

شک نکن...

ساقیا ته استکانی هایت نمیگیرد مرا
لطف کن از دور بعدی پیک لیوانی بریز

نه شراب روس خواهم نه از جنس ارمنی
از همین سگ مزه های تلخ ایرانی بریز

از شراب تلخ مرد افکن که حافظ گفته بود
یا از آنهایی که تنها خود تو میدانی بریز

حنجره داوودی ات را تاب خواندن گر نماند
لااقل می را به آیین سلیمانی بریز

شیخ صنعان خرقه رهن خانه ی خمار داشت
من ندارم خرقه ای ، اما تو سلطانی بریز

سامری باش امشب ، از دیوان سعدی بت بساز
بی خبر از طور و از موسای عمرانی بریز

خام باشد یا خم صد ساله ، پیک شادی است
هفت خطش پر کن کن و آواز شجریانی بریز

گرچه خاموش است شهر و رفته داروغه به خواب
لیک ایران است اینجا ، هیس ، پنهانی بریز

دور دور توی خیام .....

غذا خوردن تو نارون ....

کافی شاپ های خيابون ولیعصر ....

باغ های رزجرد و هفت سنگان ....

ماشین های پلاک ایران 79 ....

کبابیه بناب ...

آب انار فقط ونک ....

بستنی فقط اسمال مشتی ...

فلافل فقط دولپی ...

تا دالفک راهی نیست ....

یه شهر پر از آشنا ...

من این شهر رو دوست دارم ...

عشق من قزوین .... 

یاد آن روزی که یاری داشتیم

این چنین خوار نبودیم، اعتباری داشتیم

ای که ما را در زمستان دیده ای با پشت خم

ما را اینگونه نبین، ما هم بهاری داشتیم . . . . .

ای کـــه مـــا را در زمــســتــان دیــــده ای بـــا پـــشــت خـــم

مــا را ایـنـگـونـه نـبـیـن ، مـا هـم بـهـاری داشــتـیـم . . . . .

زیاده خواه نیستم !

جاده‌ ی شمال... یک کلبه ی جنگلی‌...

یک میز کوچک چوبی با دو تا صندلی...

کمی‌ هیزُم... کمی‌ آتش...مه‌ِ جنگلی‌...

کمی‌ تاریکی ‌ِ محض... کمی‌ مستی... کمی‌ مهتاب...

و بوی یـار.. و بوی یـار... و بوی یـار ...!

تـو باشی

مـن باشم

و ...هــیچ !

دنــیـا هم ارزانی خودشان ..

بگذار آنچه از دست رفتیست از دست برود

آنچه را بخواهید که به رنگ التماس آلوده نباشد...

پارسال 1 آذر آخرین مطلب رو نوشتم

امسال 28 آذر دوباره نوشتن رو شروع کردم

پارسال تا حالا خیلی چیزا تغییر کرده 

 دلم از روزنه ی دیده

                                      "تو" را میخواهد...

تو کجایی سهراب؟ 

آب را گل کردند

چشمها را بستند و چه با دل کردند

صبر کن سهراب!

گفته بودی ، قایقی خواهم ساخت

دورخواهم شد از این خاک غریب . . .

وای سهراب! قایقت جا دارد..؟

من هم

ازهمهمه اهل زمین دل گیرم . . .

چه رفیقان عزیزی که بدین راه دراز

بر شکوه سفر آخرتم، افزودند

اشک در چشم، کبابی خوردند

قبل نوشیدن چای،

همه از خوبی من میگفتند

ذکر اوصاف مرا،

که خودم هیچ نمی دانستم



و سفر باید کرد تا بدانی که تو را میخواهند

دست تان درد نکند،

ختم خوبی که به جا آوردید

اجرتان پیش خدا

عکس اعلامیه هم عالی بود،

کجی روبان هم، ایده نابی بود

متن خوبی که حکایت می کرد که من خوب عزیز ناگهانی رفتم

و چه ناکام و نجیب

دعوت از اهل دلان که بیایند بدان مجلس سوگ

روح من شاد کنند و تسلی دل اهل حرم

ذکر چند نام در آن برگه پر سوز و گداز ، که بدانند همه ، ما چه فامیل عظیمی داریم

رخصتی داد حبیب، که بیایم آنجا

آمدم مجلس ترحیم خودم،

همه را میدیدم

همه آنهایی،

که در ایام حیات،

نمی دیدمشان

همه آنهایی که نمی دانستم،

عشق من در دلشان ناپیداست

واعظ از من می گفت،

حس کمیابی بود

از نجابت هایم،

و از همه خوبیهام

و به خانم ها گفت:

اندکی آهسته

تا که مجلس بشود سنگین تر

سینه اش صاف نمود

و به آواز بخواند:

”مرغ باغ ملکوتم نی ام از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم”

راستی این همه اقوام و رفیق

من خجل از همه شان

من که یک عمر گمان میکردم تنهایم و نمی دانستم

من به اندازه یک مجلس ختم،

دوستانی دارم!

آخر ِ قصه ــَمه اما

قصه ی ِ آخرم این نیست

آخر ِ راهی که باید

من ازش بگذرم این نیست

آرزوهامو برای ِ خاطراتم دوره کردم

کجای ِ خاطره باید پی ِ آرزوم بگردم

خسته ــَم از هرچی رسیدن

اگه پشتش سفری نیست

برکه ی ِ امن و نمیخوام

وقتی موج ِ خطری نیست

به خدا گفتم :

بیا جهان را تقسیم کنیم ، آسمون مال من ابرش مال تو

دریا مال من ، موجش مال تو

ماه واسه من خورشید مال تو

خدا خندید و گفت :

بندگی کن همه دنیا مال تو ، من همه مال تو

سَـــرسَــری رد شـــو و زنـدگـــی کـــن .......

دقــــت  " دِ قَ ت " مــی دهـد .......

گاهی دلت از سن و سالت می گیرد

میخواهی کودک باشی

کودکی به هر بهانه ای به آغوش غمخواری پناه می برد

و آسوده اشک می ریزد

بزرگ که باشی

باید بغض های زیادی را بی صدا دفن کنی....

خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن مانا ترند
درس‌های سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه وکلاغ
روبه مکار و دزد دشت و باغ
روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی با هوش بود
فیل نادانی برایش موش بود

با وجود سوز وسرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن میدرید

تا درون نیمکت جا میشدیم
ما پرازتصمیم کبری میشدیم

پاک کن هایی زپاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستان ما از آه بود
برگ دفترها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی پاها روی برگ
همکلاسی‌های من یادم کنید
بازهم در کوچه فریادم کنید

یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچ‌ها که بودش روی دوش
ای معلم یاد و هم نامت بخیر
یاد درس آب و بابایت بخیر

ای دبستانی‌ترین احساس من 
بازگرد این مشق‌ها را خط بزن....

چه بی رحمانه...تمام آرزوهای کودکی مان را به دار قصاص آویختیم!!

به حکم بزرگ شدنمان

کاش میشد به زمانی برگردم که تنها غم

زندگی ام شکستن نوک مدادم بود

کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم ... 
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم.....

کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می توان خواند!!

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم ، کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود

سکوت پر ، بهتر از فریاد تو خالیست

سکوتی را که یک نفر بفهمدش بهتر از هزار فریادی است که هیچ کس نفهمدش

سکوتی که سرشار از ناگفته هاست ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد دارد!

بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه !

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست

بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه!

بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم

بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی بعضی ها رو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم!

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن

بزرگ که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم ۱ ساعت بعد از یادمون میرفت

بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده و آشتی نمی کنیم

بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم

بزرگ که شدیم حتی ۱۰۰ تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه!

بچه که بودیم آرزمون بزرگ شدن بود

بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم

بچه که بودیم تو بازیهامون همش ادای بزرگ ترها رو در می آوردیم

بزرگ که شدیم همش تو خیالمون بر میگردیم به بچگی!

بچه بودیم درد دل ها را به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند

بزرگ شده ایم درد دل را به صد زبان به کسی می گوییم … هیچ کس نمی فهمد!

بچه که بودیم ، بچه بودیم....

بزرگ که شدیم ، بزرگ که نشدیم هیچ دیگه همون بچه هم نیستیم

باید ....

باید خودم

باد را متقاعد کنم

که نوزد.....

باید خودم

حرمت کلبه ام را

به دریا گوشزد کنم.....

زمین

جای خطرناکی است

و کسی که

باید بیاید

همیشه دیر می آید......

خارج کجاست؟

خارج جایی است که همه آدم ها در آن ایدز دارند

مملکت خارج جایی است که همه در آن با ناموس همدیگر کار دارند

در حالی که در مملکت ما چند نفر با ناموس همه کار دارند !!!

کشور خارج جایی است که رییس جمهورشان بیشتر از یک دست لباس دارد بس که تشریفاتی و مرفه است.

تازه در خارج کراوات هم می زنند که همه میدانند یک جور فلش و علامت راهنمای رو به پایین است.

خارجی ها همه غرب زده هستند

مردم خارج ، همیشه مست هستند و دائم به هم میگویند: یو آر …

اما در اینجا ما همیشه در حال احوال پرسی از خانواده طرف مقابل هستیم بس که مودب و با فرهنگیم

ما در ایران خیلی همه چیز داریم! نان ، مسکن و حتی به روایتی آزادی!

اما فرق اصلی ما در این است که خودمان میگوییم این ها را نداریم ، ولی مقاماتمان میگویند دارید

و ما از بس که نفهم هستیم ، اصرار میکنیم و میگوییم پس کو ؟

آن وقت آنها مجبور میشوند گشت درست کنند و به زور به ما حالی کنند که ایناهاش!

در خارج اما اینطوری نیست بس که آنها بی منطق هستند 

در خارج هنوز نفهمیده اند که رنگ سیاه مناسب تابستان است

خارجی ها بس که دین و اعتقاد ضعیفی دارند ، با دیدن موی نامحرم ، هیچ چیزیشان نمی شود

اما ما اگر یک تار مو ببینیم ، دچار لرزش می شویم! بس که محکم است این اعتقاداتمان!

خارجی ها فکر میکنند ما در جنگ جهانی هستیم چون کوپن داریم و سهمیه بندی

آنجا کشیش ها و پاپ حوزه علمیه ندارند بس که بی فرهنگ هستند

خارجی ها بس که بی دین و کافر هستند ، نمی دانند ازدواج از نوع موقت چیست

خارجی ها بس که سوسول هستند می گویند مرد با زن برابر است

و هیچ استاد پاک و مطهری نبوده که بهشان بگوید نخیر ! هر 4 تا زن میشود یک مرد

آن ها بس که بی فرهنگ هستند در کلیسا با کفش می روند و عود روشن میکنند،

در حالی که همه می دانند لذت حرف زدن با خدا در بوی جوراب مخلوط با گلاب است!

آن ها تمام شعر های مذهبی خود را با آهنگ میخوانند، بس که الاغند

در حالیکه وقتی آدم با خدا حرف میزند ، اجازه ندارد شاد باشد

خدا خیلی ترسناک است و هیچکس جز ایرانی ها این را نمیداند

ما از این انشاء نتیجه میگیریم که خارج جای بدی است

خارج جایی است که همه آدم ها در آن ایدز دارند!

پریدن سخته تا وقتی

تو دست آدما سنگه

اگر هم دونه میپاشن  

یه جای کار میلنگه

تا وقتی رو به رو شونی

رفیق و یار و همدردن

سرت رو برنگردون که

عجیب این قوم نامردن ...

گویند کریم است و گنه می بخشد

                                     گیرم که ببخشد ز خجالت چه کنم...........؟

آمد رمضان هست دعا را اثری

دارد دل من شور و نوای دگری

ما بنده عاصی و گنهکار توییم

ای داور بخشنده به ما کن نظری