وبلاگ شخصی مهران مافی

آخر ِ قصه ــَمه اما

قصه ی ِ آخرم این نیست

آخر ِ راهی که باید

من ازش بگذرم این نیست

آرزوهامو برای ِ خاطراتم دوره کردم

کجای ِ خاطره باید پی ِ آرزوم بگردم

خسته ــَم از هرچی رسیدن

اگه پشتش سفری نیست

برکه ی ِ امن و نمیخوام

وقتی موج ِ خطری نیست

شـده ام مـعـادلـه ی چنـد مَـجهولـی !

ایـن روزهـا هـیـچ کـس از هـیـچ راهـی مـرا نـمـیـفهمـَد…!!

به خدا گفتم :

بیا جهان را تقسیم کنیم ، آسمون مال من ابرش مال تو

دریا مال من ، موجش مال تو

ماه واسه من خورشید مال تو

خدا خندید و گفت :

بندگی کن همه دنیا مال تو ، من همه مال تو

سَـــرسَــری رد شـــو و زنـدگـــی کـــن .......

دقــــت  " دِ قَ ت " مــی دهـد .......

دفتر خاطرات من قسمت اول

کـاش در کودکـــــــی می ماندیم . . .

جایی که تنها تلخـــــی زندگـــیمان شربت تَـــبِــمــــــان بود

گاهی دلت از سن و سالت می گیرد

میخواهی کودک باشی

کودکی به هر بهانه ای به آغوش غمخواری پناه می برد

و آسوده اشک می ریزد

بزرگ که باشی

باید بغض های زیادی را بی صدا دفن کنی....

خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن مانا ترند
درس‌های سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه وکلاغ
روبه مکار و دزد دشت و باغ
روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی با هوش بود
فیل نادانی برایش موش بود

با وجود سوز وسرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن میدرید

تا درون نیمکت جا میشدیم
ما پرازتصمیم کبری میشدیم

پاک کن هایی زپاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستان ما از آه بود
برگ دفترها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی پاها روی برگ
همکلاسی‌های من یادم کنید
بازهم در کوچه فریادم کنید

یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچ‌ها که بودش روی دوش
ای معلم یاد و هم نامت بخیر
یاد درس آب و بابایت بخیر

ای دبستانی‌ترین احساس من 
بازگرد این مشق‌ها را خط بزن....

چه بی رحمانه...تمام آرزوهای کودکی مان را به دار قصاص آویختیم!!

به حکم بزرگ شدنمان

کاش میشد به زمانی برگردم که تنها غم

زندگی ام شکستن نوک مدادم بود

کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم ... 
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم.....

کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می توان خواند!!

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم ، کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود

سکوت پر ، بهتر از فریاد تو خالیست

سکوتی را که یک نفر بفهمدش بهتر از هزار فریادی است که هیچ کس نفهمدش

سکوتی که سرشار از ناگفته هاست ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد دارد!

بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه !

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست

بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه!

بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم

بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی بعضی ها رو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم!

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن

بزرگ که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم ۱ ساعت بعد از یادمون میرفت

بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده و آشتی نمی کنیم

بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم

بزرگ که شدیم حتی ۱۰۰ تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه!

بچه که بودیم آرزمون بزرگ شدن بود

بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم

بچه که بودیم تو بازیهامون همش ادای بزرگ ترها رو در می آوردیم

بزرگ که شدیم همش تو خیالمون بر میگردیم به بچگی!

بچه بودیم درد دل ها را به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند

بزرگ شده ایم درد دل را به صد زبان به کسی می گوییم … هیچ کس نمی فهمد!

بچه که بودیم ، بچه بودیم....

بزرگ که شدیم ، بزرگ که نشدیم هیچ دیگه همون بچه هم نیستیم

درد بزرگ اینجاست که

با هزار مشقت فیلترها رو دور بزنی

میری تو فیسبوک میبینی یه پیج نوشته : شورت گلدار دوس داری یا ساده ؟!

و عده زیادی از هموطنان هم توی این نظر سنجی سرنوشت ساز شرکت کردند !!!

به کجا چنین شتابان؟
چرا تو خیلی از مسیرهای فرعی زندگی گم شدیم.....؟
و هیچوقت هم امید به رهاییمان نیست...؟

باید ....

باید خودم

باد را متقاعد کنم

که نوزد.....

باید خودم

حرمت کلبه ام را

به دریا گوشزد کنم.....

زمین

جای خطرناکی است

و کسی که

باید بیاید

همیشه دیر می آید......

خارج کجاست؟

خارج جایی است که همه آدم ها در آن ایدز دارند

مملکت خارج جایی است که همه در آن با ناموس همدیگر کار دارند

در حالی که در مملکت ما چند نفر با ناموس همه کار دارند !!!

کشور خارج جایی است که رییس جمهورشان بیشتر از یک دست لباس دارد بس که تشریفاتی و مرفه است.

تازه در خارج کراوات هم می زنند که همه میدانند یک جور فلش و علامت راهنمای رو به پایین است.

خارجی ها همه غرب زده هستند

مردم خارج ، همیشه مست هستند و دائم به هم میگویند: یو آر …

اما در اینجا ما همیشه در حال احوال پرسی از خانواده طرف مقابل هستیم بس که مودب و با فرهنگیم

ما در ایران خیلی همه چیز داریم! نان ، مسکن و حتی به روایتی آزادی!

اما فرق اصلی ما در این است که خودمان میگوییم این ها را نداریم ، ولی مقاماتمان میگویند دارید

و ما از بس که نفهم هستیم ، اصرار میکنیم و میگوییم پس کو ؟

آن وقت آنها مجبور میشوند گشت درست کنند و به زور به ما حالی کنند که ایناهاش!

در خارج اما اینطوری نیست بس که آنها بی منطق هستند 

در خارج هنوز نفهمیده اند که رنگ سیاه مناسب تابستان است

خارجی ها بس که دین و اعتقاد ضعیفی دارند ، با دیدن موی نامحرم ، هیچ چیزیشان نمی شود

اما ما اگر یک تار مو ببینیم ، دچار لرزش می شویم! بس که محکم است این اعتقاداتمان!

خارجی ها فکر میکنند ما در جنگ جهانی هستیم چون کوپن داریم و سهمیه بندی

آنجا کشیش ها و پاپ حوزه علمیه ندارند بس که بی فرهنگ هستند

خارجی ها بس که بی دین و کافر هستند ، نمی دانند ازدواج از نوع موقت چیست

خارجی ها بس که سوسول هستند می گویند مرد با زن برابر است

و هیچ استاد پاک و مطهری نبوده که بهشان بگوید نخیر ! هر 4 تا زن میشود یک مرد

آن ها بس که بی فرهنگ هستند در کلیسا با کفش می روند و عود روشن میکنند،

در حالی که همه می دانند لذت حرف زدن با خدا در بوی جوراب مخلوط با گلاب است!

آن ها تمام شعر های مذهبی خود را با آهنگ میخوانند، بس که الاغند

در حالیکه وقتی آدم با خدا حرف میزند ، اجازه ندارد شاد باشد

خدا خیلی ترسناک است و هیچکس جز ایرانی ها این را نمیداند

ما از این انشاء نتیجه میگیریم که خارج جای بدی است

خارج جایی است که همه آدم ها در آن ایدز دارند!

  می خواهــم انســــــــــان نباشم...
گوسفندی باشم ، پا روی یونجه هـــــــا بگذارم
اما دلــــــــــی را دفن نکنم ...!
...گرگی باشم ، گوسفند هـــــــا را بِدَرم
اما بدانم ، کــــــــارم از روی ذات است نه از روی هوس ...!
خفاشی باشم که شبهاگردش کنم
با چشمهای کور ، اما خوابی را پرپر نکنم
کلاغی باشم که غار غار کنم

امـــــــــا
پرهایم را رنگ نکنم و دلی را با دروغ بدست نیاورم...! 

پریدن سخته تا وقتی

تو دست آدما سنگه

اگر هم دونه میپاشن  

یه جای کار میلنگه

تا وقتی رو به رو شونی

رفیق و یار و همدردن

سرت رو برنگردون که

عجیب این قوم نامردن ...

گویند کریم است و گنه می بخشد

                                     گیرم که ببخشد ز خجالت چه کنم...........؟

آمد رمضان هست دعا را اثری

دارد دل من شور و نوای دگری

ما بنده عاصی و گنهکار توییم

ای داور بخشنده به ما کن نظری

:|

از این به بعد حرف دلم رو فریاد میزنم 

من میخونم و سکوتم رو دار میزنم

من میمونم و صعودم رو جار میزنم

بال میزنم و به اوج قصه ها میپرم

گاهی

سکوت نشانه ی

بی تفاوتی است......

نه رضایت......

نمیدونم دوباره چند فرزند بی پدر و مادر شدن و یا چند پدر و مادر جگر گوشه ی خود را زیر تلی از خاک پیدا کرد

فقط میدانم که از فرسنگ ها راه دور دلم به یادتان میتپد ♥ ♥ ♥ 

هموطن تسلیت.....

نه دل در دست محبوبی گرفتار

نه سر در کوچه باغی بر سر دار

از این بیهوده گردیدن چه حاصل؟

پیاده میشوم ، دنیا نگه دار.... 

یادم باشد به کسی حرفی نزنم که ناراحت شود

نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد

راهی نروم که بیراهه باشد

خطی ننویسم که آزار دهد کسی را

یادم باشد روز و روزگار خوش است

همه چیز رو به راه است

تنها .... دل ما دل نیست 

.

 .

 چــه حــرف بــــی ربـــطــی ســـت ......

کــــه « مـــــرد گــــریـــه نــــمــی کـــند »

گــــاهی آنـــــقــدر بــــغـــض داری......

کـــــه فـــقـــط بــــایــــد مــــــرد بــــاشــــی......

تــــا  بــــتـــــونـــــی گریــــــــه کــــــنی......

گاهی گمان نمی کنی و میشود

گاهی نمی شود که نمیشود

گاهی هزار دعا بی اجابت است

گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود

گاهی گدای گدایی و بخت نیست

گاهی تمام شهر گدای تو میشود

شنیده ام چنین روزی ، روز میلاد من است

اما

گویا سپری شد، بی آنکه بدانم

آتش شمع چندمین سال زندگی ام را

         به خاموشی سپردم

.

.

.

.

.

گاهی نفس به تیزی شمشیر میشود

از هر چه زندگیست دلت سیر میشود

گویی به خواب بود جوانیمان گذشت

اغلب چه زود فرصتمان دیر میشود

کاری ندارم آنکه کجایی چه می کنی

بی عشق سر مکن که دلت پیر میشود

در این زمانه ی بی های و هوی ِ لال پرست

خوشا به حالِ کلاغان ِ قیل و قال پرست

چگونه شرح دهم لحظه لحظه ی خود را

برای این همه ناباور خیال پرست؟

به شب نشینی ی خرچنگ های ِ مُردابی

چگونه رقص کند ماهی ی زلال پرست؟

رسیده ها چه غریب و نچیده می افتند

به پای هرزه علف های ِ باغ ِ کال پرست

رسیده ام به کمالی که جُز اناالحق نیست

کمال ِ دار، برای ِ من ِ کمال پرست

هنوز زنده ام و زنده بودنم خاریست

به تنگ چشمی ی نامردم ِ زوال پرست

( محمد علی بهمنی )

الو سلام ، منزل خداست ؟

 ما در هیات پروانه ی هستی، با همه ی توانا یی ها و تمدن ها مان شاخکی بیش نیستیم !

 برای زمین هفتاد کیلو گوشت با هفتاد کیلو سنگ تفاوتی ندارد .

یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی ها و مشکلات ما نیست

  اگر رد پای دزد ارامش و سعادت را دنبال کنیم

 سرانجام به خودمان خواهیم رسید

که در انتهای هر مفهومی نشسته ایم

و همه ی چیز ها ی تلنبار مربوط و نا مربوط را زیر و  رو می کنیم ...

بر جریان باد ایستادن و اگاها نه جبر مطلق را پذیرا شدن رسالت راستین ماست !

 در این گوی سر به هوا هیچ چیز مال هیچ کس نیست

 و هیچ تکیه گاهی نمی تواند پناه گاهی گردد

 می ماند ناب ترین و عمیق ترین حس زندگی

یعنی دوست داشتن و دوست داشته شدن

 که شاید باعث فراموشی رنج عظیم بودن گردد ...

اگر روزی دشمن پیدا کردی بدان در رسیدن به هدفت موفق بودی

اگر تهدیدت کردند بدان در برابرت ناتوانند

اگر روزی خیانت دیدی بدان ارزشت بالاست

 واگر روزی ترکت کردند بدان با تو بودن لیاقت می خواهد...