وبلاگ شخصی مهران مافی

خارج کجاست؟

خارج جایی است که همه آدم ها در آن ایدز دارند

مملکت خارج جایی است که همه در آن با ناموس همدیگر کار دارند

در حالی که در مملکت ما چند نفر با ناموس همه کار دارند !!!

کشور خارج جایی است که رییس جمهورشان بیشتر از یک دست لباس دارد بس که تشریفاتی و مرفه است.

تازه در خارج کراوات هم می زنند که همه میدانند یک جور فلش و علامت راهنمای رو به پایین است.

خارجی ها همه غرب زده هستند

مردم خارج ، همیشه مست هستند و دائم به هم میگویند: یو آر …

اما در اینجا ما همیشه در حال احوال پرسی از خانواده طرف مقابل هستیم بس که مودب و با فرهنگیم

ما در ایران خیلی همه چیز داریم! نان ، مسکن و حتی به روایتی آزادی!

اما فرق اصلی ما در این است که خودمان میگوییم این ها را نداریم ، ولی مقاماتمان میگویند دارید

و ما از بس که نفهم هستیم ، اصرار میکنیم و میگوییم پس کو ؟

آن وقت آنها مجبور میشوند گشت درست کنند و به زور به ما حالی کنند که ایناهاش!

در خارج اما اینطوری نیست بس که آنها بی منطق هستند 

در خارج هنوز نفهمیده اند که رنگ سیاه مناسب تابستان است

خارجی ها بس که دین و اعتقاد ضعیفی دارند ، با دیدن موی نامحرم ، هیچ چیزیشان نمی شود

اما ما اگر یک تار مو ببینیم ، دچار لرزش می شویم! بس که محکم است این اعتقاداتمان!

خارجی ها فکر میکنند ما در جنگ جهانی هستیم چون کوپن داریم و سهمیه بندی

آنجا کشیش ها و پاپ حوزه علمیه ندارند بس که بی فرهنگ هستند

خارجی ها بس که بی دین و کافر هستند ، نمی دانند ازدواج از نوع موقت چیست

خارجی ها بس که سوسول هستند می گویند مرد با زن برابر است

و هیچ استاد پاک و مطهری نبوده که بهشان بگوید نخیر ! هر 4 تا زن میشود یک مرد

آن ها بس که بی فرهنگ هستند در کلیسا با کفش می روند و عود روشن میکنند،

در حالی که همه می دانند لذت حرف زدن با خدا در بوی جوراب مخلوط با گلاب است!

آن ها تمام شعر های مذهبی خود را با آهنگ میخوانند، بس که الاغند

در حالیکه وقتی آدم با خدا حرف میزند ، اجازه ندارد شاد باشد

خدا خیلی ترسناک است و هیچکس جز ایرانی ها این را نمیداند

ما از این انشاء نتیجه میگیریم که خارج جای بدی است

خارج جایی است که همه آدم ها در آن ایدز دارند!

  می خواهــم انســــــــــان نباشم...
گوسفندی باشم ، پا روی یونجه هـــــــا بگذارم
اما دلــــــــــی را دفن نکنم ...!
...گرگی باشم ، گوسفند هـــــــا را بِدَرم
اما بدانم ، کــــــــارم از روی ذات است نه از روی هوس ...!
خفاشی باشم که شبهاگردش کنم
با چشمهای کور ، اما خوابی را پرپر نکنم
کلاغی باشم که غار غار کنم

امـــــــــا
پرهایم را رنگ نکنم و دلی را با دروغ بدست نیاورم...! 

پریدن سخته تا وقتی

تو دست آدما سنگه

اگر هم دونه میپاشن  

یه جای کار میلنگه

تا وقتی رو به رو شونی

رفیق و یار و همدردن

سرت رو برنگردون که

عجیب این قوم نامردن ...

گویند کریم است و گنه می بخشد

                                     گیرم که ببخشد ز خجالت چه کنم...........؟

آمد رمضان هست دعا را اثری

دارد دل من شور و نوای دگری

ما بنده عاصی و گنهکار توییم

ای داور بخشنده به ما کن نظری

:|

از این به بعد حرف دلم رو فریاد میزنم 

من میخونم و سکوتم رو دار میزنم

من میمونم و صعودم رو جار میزنم

بال میزنم و به اوج قصه ها میپرم

گاهی

سکوت نشانه ی

بی تفاوتی است......

نه رضایت......

نمیدونم دوباره چند فرزند بی پدر و مادر شدن و یا چند پدر و مادر جگر گوشه ی خود را زیر تلی از خاک پیدا کرد

فقط میدانم که از فرسنگ ها راه دور دلم به یادتان میتپد ♥ ♥ ♥ 

هموطن تسلیت.....

نه دل در دست محبوبی گرفتار

نه سر در کوچه باغی بر سر دار

از این بیهوده گردیدن چه حاصل؟

پیاده میشوم ، دنیا نگه دار.... 

یادم باشد به کسی حرفی نزنم که ناراحت شود

نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد

راهی نروم که بیراهه باشد

خطی ننویسم که آزار دهد کسی را

یادم باشد روز و روزگار خوش است

همه چیز رو به راه است

تنها .... دل ما دل نیست 

.

 .

 چــه حــرف بــــی ربـــطــی ســـت ......

کــــه « مـــــرد گــــریـــه نــــمــی کـــند »

گــــاهی آنـــــقــدر بــــغـــض داری......

کـــــه فـــقـــط بــــایــــد مــــــرد بــــاشــــی......

تــــا  بــــتـــــونـــــی گریــــــــه کــــــنی......

گاهی گمان نمی کنی و میشود

گاهی نمی شود که نمیشود

گاهی هزار دعا بی اجابت است

گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود

گاهی گدای گدایی و بخت نیست

گاهی تمام شهر گدای تو میشود

شنیده ام چنین روزی ، روز میلاد من است

اما

گویا سپری شد، بی آنکه بدانم

آتش شمع چندمین سال زندگی ام را

         به خاموشی سپردم

.

.

.

.

.

گاهی نفس به تیزی شمشیر میشود

از هر چه زندگیست دلت سیر میشود

گویی به خواب بود جوانیمان گذشت

اغلب چه زود فرصتمان دیر میشود

کاری ندارم آنکه کجایی چه می کنی

بی عشق سر مکن که دلت پیر میشود

در این زمانه ی بی های و هوی ِ لال پرست

خوشا به حالِ کلاغان ِ قیل و قال پرست

چگونه شرح دهم لحظه لحظه ی خود را

برای این همه ناباور خیال پرست؟

به شب نشینی ی خرچنگ های ِ مُردابی

چگونه رقص کند ماهی ی زلال پرست؟

رسیده ها چه غریب و نچیده می افتند

به پای هرزه علف های ِ باغ ِ کال پرست

رسیده ام به کمالی که جُز اناالحق نیست

کمال ِ دار، برای ِ من ِ کمال پرست

هنوز زنده ام و زنده بودنم خاریست

به تنگ چشمی ی نامردم ِ زوال پرست

( محمد علی بهمنی )

الو سلام ، منزل خداست ؟

 ما در هیات پروانه ی هستی، با همه ی توانا یی ها و تمدن ها مان شاخکی بیش نیستیم !

 برای زمین هفتاد کیلو گوشت با هفتاد کیلو سنگ تفاوتی ندارد .

یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی ها و مشکلات ما نیست

  اگر رد پای دزد ارامش و سعادت را دنبال کنیم

 سرانجام به خودمان خواهیم رسید

که در انتهای هر مفهومی نشسته ایم

و همه ی چیز ها ی تلنبار مربوط و نا مربوط را زیر و  رو می کنیم ...

بر جریان باد ایستادن و اگاها نه جبر مطلق را پذیرا شدن رسالت راستین ماست !

 در این گوی سر به هوا هیچ چیز مال هیچ کس نیست

 و هیچ تکیه گاهی نمی تواند پناه گاهی گردد

 می ماند ناب ترین و عمیق ترین حس زندگی

یعنی دوست داشتن و دوست داشته شدن

 که شاید باعث فراموشی رنج عظیم بودن گردد ...

اگر روزی دشمن پیدا کردی بدان در رسیدن به هدفت موفق بودی

اگر تهدیدت کردند بدان در برابرت ناتوانند

اگر روزی خیانت دیدی بدان ارزشت بالاست

 واگر روزی ترکت کردند بدان با تو بودن لیاقت می خواهد...

بچه که بودم اگر کار بدی می کردم آدم بزرگ ها به من چشم غره می رفتند

و من می فهمیدم که کارم اون قدر بد بوده که توانسته اون ها رو ناراحت بکنه !

  دیگه انجامش نمی دادم  یا اگر هم تکرار می شد آن قدر می گفتم ببخشید

 تا از نگاه سرد اون ها در امان بمونم .

اما کمی که بزرگ تر شدم فهمیدم فقط ما کوچولو ها اشتباه نمی کنیم

 آدم بزرگ ها هم اشتباه می کنند با این تفاوت که اشتباهاتشون خیلی بد تر از مال ما است ...

 اما ان قدر به خودشون مطمئن هستند که حتی برای یک لحظه با خودشون فکر نمی کنند

 که شاید کارشون اشتباه بوده ...

براشون مهم نیست که کوچولو ها از دستشون ناراحت بشن

 و از نگاه سرد کوچولو ها خجالت زده نمی شوند .

بزرگ که شدم فهمیدم چقدر پاک بودیم وقتی که بچه بودیم

و چه گوهری رو از دست دادیم حالا که بزرگ شدیم !

فهمیدم دنیای ادم بزرگ ها دنیا ی کثیفی است.

 یک باتلاق از کثافت که بوی تعفنش تمام عالم رو پر کرده

و آدم بزرگ ها روز به روز بیشتر در اون فرو می روند .

حا لا که بزرگ شدم فقط افسوس می خورم

 افسوس می خورم که چرا قدر بچگی رو ندونستم وبزرگ شدم .

چرا وارد دنیای فاسد انسان ها شدم ؟

«ای کاش هیچ وقت  کوچولو ها ، آدم بزرگ نمی شدند»

·     به نام خدایی که از رگ گردن بهمون نزدیکتره !!!

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد . نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت .

ولی بسیار مشتاقم از خاک گلویم سوتکی سازد  / گلویم سوتکی با شد به دست کودکی گستاخ و بازی گوش / و او یکریز و پی در پی دم گرم و چموشش را در گلویم سخت بفشارد و خواب خفتگان را آشفته تر سازد ...

                           بدین سان بشکند هر دم سکوت مرگبارم را...

مهران

جمعه ۲۱:۳۰

چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند

                                              و تماشای تو زیباست اگر بگذارند.

 دل آواره من! این همه بیهوده مجوی

                                             خانه عشق همین جاست اگر بگذارند.

من از اظهار نظرهای عشق فهمیدم

                                         عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند.

غضب آلود نگاهم نکن ای محبوبم

                                            دل من مال تو هم هست اگر بگذارند.

به او گفتند: شاعر را بيازار؟

كه شاعر در جهان ناكام بايد

چو بيند نغمه سازي رنج بسيار

سخن بسيار نيكو مي سرايد

به آو آزار دادن ياد دادند

بناي عمر من بر باد دادند

از آن پس ماه نامهربان شد

ز خاطر برد رسم آشنايي

غم من ديد و با من سرگردان شد

مرا بگذاشت با رنج جدايي

كه چون باشد به صد اندوه دمساز

به شهرت مي رسد اين نغمه پرداز

مرا در رنج برده سخت جان ديد

جفا را لاجرم از حد فزون كرد

فغان شاعر آزرده نشنيد

دل تنگ مرا درياي خون كرد

چنان از بي وفايي آتش افروخت

كه سر تا پاي مرغ نغمه خوان سوخت

نگفتندش كه: درد و رنج بسيار

دمار از روزگار دل برآرد

دل شاعر ندارد تاب آزار

كه گاه از شوق هم جان مي سپارد

بدين سان خاطر ما را شكستند

زبان نغمه ساز عشق بستند

                                                                                                         شعر از فریدون مشیری