وبلاگ شخصی مهران مافی

سلام.

خب امروز محل دوره آموزشی مشخص شد.

درحالی که همه دوستان و آشنایان میگفتند که در تهران میوفتم و خودم هم تقریبا باور کرده بودم که صد در صد تهران هستم ، اما امروز مشخص شد که افتادم مرکز آموزشی شهید رجایی کرمانشاه.

19 دی ماه 1397 تاریخ اعزامم هست.

این مرکز حدود 20 کیلومتری شمال غربی کرمانشاه و در منطقه سراب نیلوفر قرار داره.

حدود 450 کیلومتر از شهرمون یعنی قزوین فاصله داره.

طبق مطالبی که خوندم و شنیدم پادگاه بزرگی هست که در یک منطقه کوهستانی واقع شده. هوای سرد و خشکی داره و تقریبا در تمام روز هوا مه گرفته هست.

حدود دو سه کیلومتر با دریاچه سراب نیلوفر فاصله داره. دریاچه سراب نیلوفر یه دریاچه کوچکی هست که میگن تا اواسط دهه 80 مملو از گل های نیلوفر آبی بود اما بعدها به دلیل خشکسالی این دریاچه به طور کامل خشک شد.

اما در حال حاظر با تلاش پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه رازی در اردیبهشت ۱۳۹۵ تعدادی نیلوفر آبی کشت شده و در بستر دریاچه کاشته شده تا از نابودی اون جلوگیری بشه.

از محیط و فضا و حال و هوای پادگان فعلا هیچ درکی ندارم ، ان شاالله برم و برگردم ، توی اولین مرخصی که اومدم اطلاعات بیشتری رو اینجا مینویسم.

خدانگهدار

سلام.

ما دیگه داریم میریم سربازی.

19 دی ماه 1397 تاریخ اعزامم هست. یعنی 5 روز دیگه.

خاطرات سربازی ام رو هم میخوام اینجا بنویسم. فعلا تا امروز که 14 دی هست دفترچه ام نیومده.

رفتم پلیس +10 گفت اگه تا سه چهار روز مونده به اعزام دفترچه نیومد بیا اینجا تا بگم کجا افتادی.

فعلا باید منتظر بمونیم ببینیم چی میشه 

این کیه که قد آینه عکسشو زدن به دیوار

چقدَر شبیه من نیست، نه خدایا منم انگار

اگه این منم که ما رو، چه به این همه اشاره

با کی اشتباه گرفتی، من نه ماهَم نه ستاره

چشمتو رو آینه وا کن، واسه ماه ستاره کم نیست

اون که آرزوشو داری، حتی قَد خودتم نیست

نمی دونم خیلی از ما، نقشمون تو قصه چی بود

اگه رو می شد دلامون، اگه این شب،شیشه ای بود

دیگه جز شب چی می تونه، سایه ی هر دوی ما شه

اگه تصویر ستاره، پشت پرده این نباشه

عینک خیال و وهمو، از رو چشم قصه بردار

من همینم که می بینی، نه اون عکسای رو دیوار

..........

ســــیــکـتـــیــر کردن بعضــــی ها از زنــدگیــــم

اولین ســـین ســـفره ی هفـــت ســیــن امــسـال مـــنه

شک نکن...

ساقیا ته استکانی هایت نمیگیرد مرا
لطف کن از دور بعدی پیک لیوانی بریز

نه شراب روس خواهم نه از جنس ارمنی
از همین سگ مزه های تلخ ایرانی بریز

از شراب تلخ مرد افکن که حافظ گفته بود
یا از آنهایی که تنها خود تو میدانی بریز

حنجره داوودی ات را تاب خواندن گر نماند
لااقل می را به آیین سلیمانی بریز

شیخ صنعان خرقه رهن خانه ی خمار داشت
من ندارم خرقه ای ، اما تو سلطانی بریز

سامری باش امشب ، از دیوان سعدی بت بساز
بی خبر از طور و از موسای عمرانی بریز

خام باشد یا خم صد ساله ، پیک شادی است
هفت خطش پر کن کن و آواز شجریانی بریز

گرچه خاموش است شهر و رفته داروغه به خواب
لیک ایران است اینجا ، هیس ، پنهانی بریز

دور دور توی خیام .....

غذا خوردن تو نارون ....

کافی شاپ های خيابون ولیعصر ....

باغ های رزجرد و هفت سنگان ....

ماشین های پلاک ایران 79 ....

کبابیه بناب ...

آب انار فقط ونک ....

بستنی فقط اسمال مشتی ...

فلافل فقط دولپی ...

تا دالفک راهی نیست ....

یه شهر پر از آشنا ...

من این شهر رو دوست دارم ...

عشق من قزوین .... 

یاد آن روزی که یاری داشتیم

این چنین خوار نبودیم، اعتباری داشتیم

ای که ما را در زمستان دیده ای با پشت خم

ما را اینگونه نبین، ما هم بهاری داشتیم . . . . .

ای کـــه مـــا را در زمــســتــان دیــــده ای بـــا پـــشــت خـــم

مــا را ایـنـگـونـه نـبـیـن ، مـا هـم بـهـاری داشــتـیـم . . . . .

زیاده خواه نیستم !

جاده‌ ی شمال... یک کلبه ی جنگلی‌...

یک میز کوچک چوبی با دو تا صندلی...

کمی‌ هیزُم... کمی‌ آتش...مه‌ِ جنگلی‌...

کمی‌ تاریکی ‌ِ محض... کمی‌ مستی... کمی‌ مهتاب...

و بوی یـار.. و بوی یـار... و بوی یـار ...!

تـو باشی

مـن باشم

و ...هــیچ !

دنــیـا هم ارزانی خودشان ..

بگذار آنچه از دست رفتیست از دست برود

آنچه را بخواهید که به رنگ التماس آلوده نباشد...

پارسال 1 آذر آخرین مطلب رو نوشتم

امسال 28 آذر دوباره نوشتن رو شروع کردم

پارسال تا حالا خیلی چیزا تغییر کرده 

 دلم از روزنه ی دیده

                                      "تو" را میخواهد...

حالا ما که هیچ!!!

اما امیدوارم عکس های شما تو سال 92 ، 2 نفره باشه!

عیدتون مبارک.....

.

خدایا....!

این تنهایی هایم را هیچ بارانی آرام نمیکند....

فکری کن....

اشک هایم طعنه میزند به باران رحمتت....

.

 ایستادگی کن ، ایستادگی کن ؛ و ایستادگی کن …

و به یاد داشته باش که لشکری از کلاغها

جرات نزدیک شدن به مترسکی که ایستادگی را

فقط به نمایش می گذارد ندارد . . .

.

نه!

کاری به کار عشق ندارم!

من هیچ چیز و هیچ کس را

دیگر

در این زمانه دوست ندارم

انگار

این روزگار

چشم ندارد من را

یک روز خوشحال و بی ملال ببیند

زیرا

هر چیز و هر کسی را 

که دوستر بداری

حتی اگر که یک نخ سیگار

یا زهر مار باشد

از تو دریغ میکند

پس

من با همه وجودم

خود را به مردن زدم

تا روزگار  دیگر

کاری به من نداشته باشد

این شعر تازه را هم

نا گفته می گذارم

تا روزگار بو نبرد

....

گفتم که

افسوس هرآنچه برده ام باختنی ست               بشناخته ها ، تمام ، نشناختنی ست

برداشته ام هرآنچه باید بگذاشت                     بگذاشته ام هر آنچه بر داشتنی ست

من که تصویری ندارم در نگاه هیچ کس

خوب شد هرگز نبودم تیکه گاه هیچ کس

کاش فنجانی نسازد کوزه گر از خاک من

تا نیوفتد در دلم فال سیاه هیچکس

زیر بار ظلممان دارد زمین خم میشود

بی تفاوت شد خدا هم چون که آه هیچ کس

بهترین تقدیر گل چیدن و پژمردن است

سعی کن هرگز نباشی دل به خواه هیچ کس

آخرش چوپان تو را با خنده ای سر میبرد

کاش میشد تا نباشی در پناه هیچ کس

عاقبت در زجر هستی قرص نانت میکنند

ماهِ دور از دست باش و قرص ماه هیچ کس 

رمز داره

ابر از دهقان که ژاله میروید از او

               دشت از مجنون که لاله میروید از او

                             طوبی و بهشت و حورالعین از زاهد

                                          ما و دلکی که ناله میروید از او ......

تو کجایی سهراب؟ 

آب را گل کردند

چشمها را بستند و چه با دل کردند

صبر کن سهراب!

گفته بودی ، قایقی خواهم ساخت

دورخواهم شد از این خاک غریب . . .

وای سهراب! قایقت جا دارد..؟

من هم

ازهمهمه اهل زمین دل گیرم . . .

چرا نمی کشد مرا خدای چشمهای تو

میان آب و آتشم میان چشمهای تو

قسم به ساعت ازل دقیقه ای هزار بار

دلم عجیب می کند هوای چشمهای تو

چقدر با ستاره ها با لحن آب و آیینه

مستانه حرف می رنم به جای چشمهای تو

از آن مستی که دیدمت از آن یکی دو قرن پیش

نشسته ام کنار دل به پای چشمهای تو

سکوت گاه گاه تو مرا شکنجه می دهد

خدا کند که بشنوم صدای چشمهای تو

اگرچه شرم می کنم بگویمت که شاعرم

ولی تمام این غزل فدای چشمهای تو

از وبلاگ زیباترین هدیه

 وقتی از غربت ایام دلم می گیرد‎‎ 

مرغ امید من از شدت غم می میرد 

دل به رویای خوش خاطره ها می بندم 

باز هم خاطره ها دست مرا می گیرد 

از تـــــمام دنیـــــــــا

شانــه ای مــی خواهـم برای ســـرم ،

و ســــری بـــــــرای شــــــــــانــ ـــه ام !

کســی خستــــه نیسـتـــ از این بالــش هــای پَـــری ؟!

.................

چه رفیقان عزیزی که بدین راه دراز

بر شکوه سفر آخرتم، افزودند

اشک در چشم، کبابی خوردند

قبل نوشیدن چای،

همه از خوبی من میگفتند

ذکر اوصاف مرا،

که خودم هیچ نمی دانستم



و سفر باید کرد تا بدانی که تو را میخواهند

دست تان درد نکند،

ختم خوبی که به جا آوردید

اجرتان پیش خدا

عکس اعلامیه هم عالی بود،

کجی روبان هم، ایده نابی بود

متن خوبی که حکایت می کرد که من خوب عزیز ناگهانی رفتم

و چه ناکام و نجیب

دعوت از اهل دلان که بیایند بدان مجلس سوگ

روح من شاد کنند و تسلی دل اهل حرم

ذکر چند نام در آن برگه پر سوز و گداز ، که بدانند همه ، ما چه فامیل عظیمی داریم

رخصتی داد حبیب، که بیایم آنجا

آمدم مجلس ترحیم خودم،

همه را میدیدم

همه آنهایی،

که در ایام حیات،

نمی دیدمشان

همه آنهایی که نمی دانستم،

عشق من در دلشان ناپیداست

واعظ از من می گفت،

حس کمیابی بود

از نجابت هایم،

و از همه خوبیهام

و به خانم ها گفت:

اندکی آهسته

تا که مجلس بشود سنگین تر

سینه اش صاف نمود

و به آواز بخواند:

”مرغ باغ ملکوتم نی ام از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم”

راستی این همه اقوام و رفیق

من خجل از همه شان

من که یک عمر گمان میکردم تنهایم و نمی دانستم

من به اندازه یک مجلس ختم،

دوستانی دارم!