وبلاگ شخصی مهران مافی

بگذار آنچه از دست رفتیست از دست برود

آنچه را بخواهید که به رنگ التماس آلوده نباشد...

پارسال 1 آذر آخرین مطلب رو نوشتم

امسال 28 آذر دوباره نوشتن رو شروع کردم

پارسال تا حالا خیلی چیزا تغییر کرده 

 دلم از روزنه ی دیده

                                      "تو" را میخواهد...

حالا ما که هیچ!!!

اما امیدوارم عکس های شما تو سال 92 ، 2 نفره باشه!

عیدتون مبارک.....

.

خدایا....!

این تنهایی هایم را هیچ بارانی آرام نمیکند....

فکری کن....

اشک هایم طعنه میزند به باران رحمتت....

.

 ایستادگی کن ، ایستادگی کن ؛ و ایستادگی کن …

و به یاد داشته باش که لشکری از کلاغها

جرات نزدیک شدن به مترسکی که ایستادگی را

فقط به نمایش می گذارد ندارد . . .

.

نه!

کاری به کار عشق ندارم!

من هیچ چیز و هیچ کس را

دیگر

در این زمانه دوست ندارم

انگار

این روزگار

چشم ندارد من را

یک روز خوشحال و بی ملال ببیند

زیرا

هر چیز و هر کسی را 

که دوستر بداری

حتی اگر که یک نخ سیگار

یا زهر مار باشد

از تو دریغ میکند

پس

من با همه وجودم

خود را به مردن زدم

تا روزگار  دیگر

کاری به من نداشته باشد

این شعر تازه را هم

نا گفته می گذارم

تا روزگار بو نبرد

....

گفتم که

افسوس هرآنچه برده ام باختنی ست               بشناخته ها ، تمام ، نشناختنی ست

برداشته ام هرآنچه باید بگذاشت                     بگذاشته ام هر آنچه بر داشتنی ست

من که تصویری ندارم در نگاه هیچ کس

خوب شد هرگز نبودم تیکه گاه هیچ کس

کاش فنجانی نسازد کوزه گر از خاک من

تا نیوفتد در دلم فال سیاه هیچکس

زیر بار ظلممان دارد زمین خم میشود

بی تفاوت شد خدا هم چون که آه هیچ کس

بهترین تقدیر گل چیدن و پژمردن است

سعی کن هرگز نباشی دل به خواه هیچ کس

آخرش چوپان تو را با خنده ای سر میبرد

کاش میشد تا نباشی در پناه هیچ کس

عاقبت در زجر هستی قرص نانت میکنند

ماهِ دور از دست باش و قرص ماه هیچ کس 

رمز داره

ابر از دهقان که ژاله میروید از او

               دشت از مجنون که لاله میروید از او

                             طوبی و بهشت و حورالعین از زاهد

                                          ما و دلکی که ناله میروید از او ......

تو کجایی سهراب؟ 

آب را گل کردند

چشمها را بستند و چه با دل کردند

صبر کن سهراب!

گفته بودی ، قایقی خواهم ساخت

دورخواهم شد از این خاک غریب . . .

وای سهراب! قایقت جا دارد..؟

من هم

ازهمهمه اهل زمین دل گیرم . . .

چرا نمی کشد مرا خدای چشمهای تو

میان آب و آتشم میان چشمهای تو

قسم به ساعت ازل دقیقه ای هزار بار

دلم عجیب می کند هوای چشمهای تو

چقدر با ستاره ها با لحن آب و آیینه

مستانه حرف می رنم به جای چشمهای تو

از آن مستی که دیدمت از آن یکی دو قرن پیش

نشسته ام کنار دل به پای چشمهای تو

سکوت گاه گاه تو مرا شکنجه می دهد

خدا کند که بشنوم صدای چشمهای تو

اگرچه شرم می کنم بگویمت که شاعرم

ولی تمام این غزل فدای چشمهای تو

از وبلاگ زیباترین هدیه

 وقتی از غربت ایام دلم می گیرد‎‎ 

مرغ امید من از شدت غم می میرد 

دل به رویای خوش خاطره ها می بندم 

باز هم خاطره ها دست مرا می گیرد 

از تـــــمام دنیـــــــــا

شانــه ای مــی خواهـم برای ســـرم ،

و ســــری بـــــــرای شــــــــــانــ ـــه ام !

کســی خستــــه نیسـتـــ از این بالــش هــای پَـــری ؟!

.................

چه رفیقان عزیزی که بدین راه دراز

بر شکوه سفر آخرتم، افزودند

اشک در چشم، کبابی خوردند

قبل نوشیدن چای،

همه از خوبی من میگفتند

ذکر اوصاف مرا،

که خودم هیچ نمی دانستم



و سفر باید کرد تا بدانی که تو را میخواهند

دست تان درد نکند،

ختم خوبی که به جا آوردید

اجرتان پیش خدا

عکس اعلامیه هم عالی بود،

کجی روبان هم، ایده نابی بود

متن خوبی که حکایت می کرد که من خوب عزیز ناگهانی رفتم

و چه ناکام و نجیب

دعوت از اهل دلان که بیایند بدان مجلس سوگ

روح من شاد کنند و تسلی دل اهل حرم

ذکر چند نام در آن برگه پر سوز و گداز ، که بدانند همه ، ما چه فامیل عظیمی داریم

رخصتی داد حبیب، که بیایم آنجا

آمدم مجلس ترحیم خودم،

همه را میدیدم

همه آنهایی،

که در ایام حیات،

نمی دیدمشان

همه آنهایی که نمی دانستم،

عشق من در دلشان ناپیداست

واعظ از من می گفت،

حس کمیابی بود

از نجابت هایم،

و از همه خوبیهام

و به خانم ها گفت:

اندکی آهسته

تا که مجلس بشود سنگین تر

سینه اش صاف نمود

و به آواز بخواند:

”مرغ باغ ملکوتم نی ام از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم”

راستی این همه اقوام و رفیق

من خجل از همه شان

من که یک عمر گمان میکردم تنهایم و نمی دانستم

من به اندازه یک مجلس ختم،

دوستانی دارم!

آخر ِ قصه ــَمه اما

قصه ی ِ آخرم این نیست

آخر ِ راهی که باید

من ازش بگذرم این نیست

آرزوهامو برای ِ خاطراتم دوره کردم

کجای ِ خاطره باید پی ِ آرزوم بگردم

خسته ــَم از هرچی رسیدن

اگه پشتش سفری نیست

برکه ی ِ امن و نمیخوام

وقتی موج ِ خطری نیست

شـده ام مـعـادلـه ی چنـد مَـجهولـی !

ایـن روزهـا هـیـچ کـس از هـیـچ راهـی مـرا نـمـیـفهمـَد…!!

به خدا گفتم :

بیا جهان را تقسیم کنیم ، آسمون مال من ابرش مال تو

دریا مال من ، موجش مال تو

ماه واسه من خورشید مال تو

خدا خندید و گفت :

بندگی کن همه دنیا مال تو ، من همه مال تو

سَـــرسَــری رد شـــو و زنـدگـــی کـــن .......

دقــــت  " دِ قَ ت " مــی دهـد .......

دفتر خاطرات من قسمت اول

کـاش در کودکـــــــی می ماندیم . . .

جایی که تنها تلخـــــی زندگـــیمان شربت تَـــبِــمــــــان بود

گاهی دلت از سن و سالت می گیرد

میخواهی کودک باشی

کودکی به هر بهانه ای به آغوش غمخواری پناه می برد

و آسوده اشک می ریزد

بزرگ که باشی

باید بغض های زیادی را بی صدا دفن کنی....

خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن مانا ترند
درس‌های سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه وکلاغ
روبه مکار و دزد دشت و باغ
روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی با هوش بود
فیل نادانی برایش موش بود

با وجود سوز وسرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن میدرید

تا درون نیمکت جا میشدیم
ما پرازتصمیم کبری میشدیم

پاک کن هایی زپاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستان ما از آه بود
برگ دفترها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی پاها روی برگ
همکلاسی‌های من یادم کنید
بازهم در کوچه فریادم کنید

یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچ‌ها که بودش روی دوش
ای معلم یاد و هم نامت بخیر
یاد درس آب و بابایت بخیر

ای دبستانی‌ترین احساس من 
بازگرد این مشق‌ها را خط بزن....

چه بی رحمانه...تمام آرزوهای کودکی مان را به دار قصاص آویختیم!!

به حکم بزرگ شدنمان

کاش میشد به زمانی برگردم که تنها غم

زندگی ام شکستن نوک مدادم بود

کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم ... 
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم.....

کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می توان خواند!!

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم ، کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود

سکوت پر ، بهتر از فریاد تو خالیست

سکوتی را که یک نفر بفهمدش بهتر از هزار فریادی است که هیچ کس نفهمدش

سکوتی که سرشار از ناگفته هاست ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد دارد!

بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه !

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست

بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه!

بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم

بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی بعضی ها رو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم!

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن

بزرگ که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم ۱ ساعت بعد از یادمون میرفت

بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده و آشتی نمی کنیم

بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم

بزرگ که شدیم حتی ۱۰۰ تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه!

بچه که بودیم آرزمون بزرگ شدن بود

بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم

بچه که بودیم تو بازیهامون همش ادای بزرگ ترها رو در می آوردیم

بزرگ که شدیم همش تو خیالمون بر میگردیم به بچگی!

بچه بودیم درد دل ها را به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند

بزرگ شده ایم درد دل را به صد زبان به کسی می گوییم … هیچ کس نمی فهمد!

بچه که بودیم ، بچه بودیم....

بزرگ که شدیم ، بزرگ که نشدیم هیچ دیگه همون بچه هم نیستیم

درد بزرگ اینجاست که

با هزار مشقت فیلترها رو دور بزنی

میری تو فیسبوک میبینی یه پیج نوشته : شورت گلدار دوس داری یا ساده ؟!

و عده زیادی از هموطنان هم توی این نظر سنجی سرنوشت ساز شرکت کردند !!!

به کجا چنین شتابان؟
چرا تو خیلی از مسیرهای فرعی زندگی گم شدیم.....؟
و هیچوقت هم امید به رهاییمان نیست...؟

باید ....

باید خودم

باد را متقاعد کنم

که نوزد.....

باید خودم

حرمت کلبه ام را

به دریا گوشزد کنم.....

زمین

جای خطرناکی است

و کسی که

باید بیاید

همیشه دیر می آید......